Οι κομμουνιστές ήταν ο κοινός τους εχθρός, Τότε και Σήμερα.. #Γιώργος_Μαργαρίτης

VIVA La REVOLUCION: Οι κομμουνιστές ήταν ο κοινός τους εχθρός, Τότε κα...: «Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται - Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική ανατροπή» (...) 

(...) Οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην Κατοχή ήταν δεσμώτες της αστικής τάξης. 

Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, κανένα πρόβλημα η τελευταία να τους παραδώσει στον κατακτητή, δεν θεώρησε τον θάνατό τους έγκλημα, κανείς υπουργός, κανείς αξιωματούχος της κυβέρνησης ή του κρατικού μηχανισμού δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν κατήγγειλε τις εκτελέσεις. Ηταν γι' αυτούς κάτι το φυσικό. Επικροτούσαν μάλιστα.

 Τα Τάγματα Ασφαλείας, όταν αργότερα απόκτησαν το δικαίωμα σε εκτελέσεις, ανταγωνίστηκαν επάξια τον κατακτητή σε αυτό το πεδίο. 

Οι δε αστοί παράγοντες της εξόριστης κυβέρνησης πρόσθεσαν το δικό τους μίσος: 

Για ληστές μίλησαν, για τρομοκράτες, για εγκληματίες. Το ίδιο όπως οι σημερινοί αναθεωρητές της Ιστορίας, αριστεροί - τρομάρα μας - και δεξιοί.

Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται...

Σε αυτούς η αστική τάξη θα παίξει πάλι την ελευθερία της πατρίδας μας και του λαού της στα χαρτιά. Θα υπηρετήσει τον έναν ή τον άλλο ισχυρό. 

Θα δημιουργήσει νέους δωσίλογους, νέους δημίους του λαού μας.

 Θα χτυπήσει ανελέητα τους κομμουνιστές όταν αυτοί σταθούν πρόμαχοι της πατρίδας μας και του λαού μας.

Αυτά τα πράγματα είναι σταθερές της Ιστορίας. 

Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική, την ταξική ανατροπή. Τελειώνουν μόνο όταν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι αναλάβουν τις τύχες της χώρας».

Ολόκληρη η ομιλία του εδώ: https://www.902.gr

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Γιώργος Μαργαρίτης σημειώνοντας: 

«Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από τα όσα σήμερα συμβαίνουν πριν μιλήσω για τις τότε ηρωικές εποχές. Ο λόγος είναι απλός. 

Ολοένα και περισσότερο τα όσα σήμερα συμβαίνουν θυμίζουν, μοιάζουν με τη φοβερή δεκαετία του 1930, τότε που ο καπιταλισμός προετοίμαζε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο -μέσα σε τριάντα μόλις χρόνια. Προχθές κιόλας σε συνέδριο που οργάνωσε η εφημερίδα "Ναυτεμπορική" με γενικό τίτλο "Όραμα", ο γνωστός βιομήχανος Ευάγγελος Μυτιληναίος προσδιόρισε με ακρίβεια το είδος του οράματος που οδηγεί σήμερα την άρχουσα τάξη - στη χώρα μας όπως και παντού αλλού: "Αυτή τη στιγμή την στιγμή μιλούν τα όπλα και όχι ο Μπαχ και ο Μπετόβεν". Φυσικά οι εταιρείες του κου Μυτιληναίου ασχολούνται με παραγωγή μετάλλων τα οποία μέταλλα γίνονται όπλα και τα οποία όπλα πληρώνονται αδρά από τους λαούς για να έχουν την τιμή οι τελευταίοι να σκοτωθούν στα πεδία των μαχών όπου θα "διακριθούν" τα εν λόγω όπλα. Όλοι οι παριστάμενοι, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά στελέχη της αστικής τάξης, επικρότησαν και χειροκρότησαν με ενθουσιασμό τις εφιαλτικές ετούτες διακηρύξεις.

Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται πολύς λόγος για ενότητα τον τελευταίο καιρό. Η αστική τάξη έσπευσε μάλιστα να μας κάνει φροντιστήριο με αφορμή τον Άγνωστο Στρατιώτη στην Αθήνα. Μας μίλησε για "εθνικά μνημεία" και για "εθνικά σύμβολα". Αυτά που ενώνουν τους Έλληνες διαχρονικά και διαταξικά.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης Μνημείο Ενότητας - Εθνικής Ενότητας; Στο εθνικό μας μνημείο όμως η Αντίσταση δεν υπάρχει. "Κρήτη, Ελ Αλαμέιν, Ρίμινι" είναι οι αναφορές για την περίοδο της Κατοχής.

- Κρήτη όπου ο Λαός της ξεσηκώθηκε μόνος του να υπερασπίσει το νησί του. Βασιλιάς και αστική κυβέρνηση (με τραπεζίτες επικεφαλής) μόλις άρχισε η μάχη, απλά δραπέτευσαν...

- Ελ Αλαμέιν όπου οι Έλληνες φαντάροι "άνοιξαν" τα ναρκοπέδια να περάσουν τα άρματα. Σε ανταμοιβή μερικούς μήνες αργότερα τους έκλεισαν στα "σύρματα" στη Μέση Ανατολή, όπως τους αιχμαλώτους του εχθρού.

- Ρίμινι όπου ο Τσώρτσιλ παρήγγειλε προσωπικά να "ματωθεί" (to be blooded) η Ορεινή Ταξιαρχία, έτσι ώστε να μεταφερθεί με δάφνες ήρωα στην Ελλάδα για να πολεμήσει τον ελληνικό λαό. Αυτά μνημονεύονται. Και ΜΟΝΟ αυτά.

Η Αμφιλοχία δεν αναφέρεται, η Άμφισσα δεν αναφέρεται, ο Φαρδύκαμπος δε αναφέρεται, η Χώρα Μεσσηνίας δεν αναφέρεται, οι Καρούτες δεν αναφέρονται, το ‘51 δεν αναφέρεται, οι αμέτρητες μάχες του ΕΛΑΣ δεν αναφέρονται. Και όμως ο ΕΛΑΣ μάτωσε πολύ περισσότερο τον κατακτητή από ό,τι όλες οι δυνάμεις "του εξωτερικού". Και είχε χιλιάδες νεκρούς στις γραμμές του πολεμώντας για μια Ελεύθερη Ελλάδα. Οι 116 νεκροί της μάχης του Ρίμινι βρήκαν τη θέση τους στον Άγνωστο. Οι χιλιάδες νεκροί στις γραμμές του ΕΛΑΣ απουσιάζουν.

Παραξενεύει η αστική τάξη όταν μιλά για ενότητα. Για "εθνική ενότητα". 

Αιφνιδιάζει για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η ίδια, η πολιτική της, η ιδεολογία της στηρίζονται πάνω στην κατάργηση αυτής και όποιας άλλης "ενότητας". 

Την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δοξολογούν - δεν είναι πολύ "ενωτικό" αυτό. 

     Πρόσφατα, ενδεικτικά και μόνο, ανακοινώθηκαν με χρηματιστηριακή υπερηφάνεια τα ποσά που μοίρασε η γνωστή εταιρεία ΕΛΛΑΚΤΩΡ (Ενέργεια, Κατασκευές κλπ.) στους μετόχους τους. Οι βασικοί δύο από αυτούς -ένας Ολλανδός και ο γνωστός Γιάννης Βαρδινογιάννης- μοιράστηκαν το ποσό των 475,5 εκατομμυρίων ευρώ (για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης αντιστοιχούν σε 4,4 τόνους καθαρού χρυσού). Δεν πρόκειται για τη μόνη πηγή εσόδων αυτών των καπιταλιστών.

Με το βασικό μεροκάματο του εργάτη να βρίσκεται στα 37,7 ευρώ -μεικτά- για να αποκτήσει ο εργαζόμενος το παραπάνω ποσό χρειάζεται να δουλεύει 360 ημέρες τον χρόνο για 1.702 χρόνια (να κάνει δηλαδή 12.612.000 ημέρες εργασίας των οκτώ, των δέκα ή των δεκατριών ωρών).

Πώς να χωρέσουν σε όποια "εθνική ενότητα" ετούτα τα ολότελα ανόμοια μεγέθη; Για τον εργάτη, τον μεροκαματιάρη, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο, έρχεται το αστικό κράτος να μαζέψει ό,τι περισσεύει και ό,τι δεν περισσεύει. Φορολογία λέγεται, εισφορές, ΦΠΑ για τα είδη άμεσης ανάγκης και ό,τι άλλο. Για τον βιομήχανο, τον επενδυτή, τον εφοπλιστή δεν υπάρχει φόρος -του ανήκει το κράτος. Είδατε ποτέ φορολογική δήλωση των πολύ γνωστών καπιταλιστών; Ο πλούτος τους είναι ορατός στον καθένα - μόνο το αστικό κράτος δεν τον βλέπει.

Στις 28 Οκτωβρίου η Ελλάδα δέχτηκε την επίθεση του ιταλικού φασισμού και μπήκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Ο Μεταξάς του οποίου το ΟΧΙ -που δεν λέχθηκε ποτέ- διαφημίζει η αστική τάξη, ως "δοτός" δικτάτορας έκανε αυτό που ο κηδεμόνας του βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ και ο κηδεμόνας του κηδεμόνα, η Μεγάλη Βρετανία, τον υποχρέωναν να κάνει.

 "Εθνική Ενότητα" για την υπεράσπιση της πατρίδας; 

Οι κομμουνιστές κρατούμενοι ζήτησαν να πάνε στο μέτωπο , παρέμειναν στη φυλακή. Οι υποχρεωτικά "αποστρατευθέντες" των κινημάτων -αστικών παρ' όλα αυτά- του 1935 (για τους μισούς Έλληνες αξιωματικούς μιλάμε) παρέμειναν εκτός στρατεύματος. 

Το καθεστώς θέλησε να κάνει τον πόλεμο με τα δικά του μέτρα. Η γενική κινητοποίηση του ελληνικού λαού απέτρεψε αυτή την εξέλιξη και το καθεστώς τον εκδικήθηκε -απέτρεψε τη δυνατότητα ολοκληρωτικής νίκης- χάρη στη φοβική και ασυνάρτητη "στρατηγική" του παλατιού και του Παπάγου.

Το Απρίλιο του 1941 ήρθε η γερμανική εισβολή. Ο νικηφόρος ελληνικός στρατός "ξεχάστηκε" στο μέτωπο. Άρχισε να υποχωρεί μόνο όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν στο Μέτσοβο. 

Η αστική τάξη στην Αθήνα έκανε επιλογές: 

Προτιμούσε να αιχμαλωτιστεί ο ελληνικός στρατός από τους Γερμανούς παρά από τους Ιταλούς και, κυρίως, ήθελε να δείξει "καθαρό πρόσωπο" στους Άγγλους. Ήταν έτοιμη να θυσιάσει τους Έλληνες στρατιώτες για να μπορέσουν Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί να φύγουν ανενόχλητοι για την Αίγυπτο. Με λίγα λόγια τους Έλληνες φαντάρους τους έπαιξε στα χαρτιά, στα χαρτιά των δικών της σχέσεων και συμφερόντων.

Στην ήττα και στην Κατοχή πρώτη μέριμνα της αστικής τάξης ήταν η διατήρηση και η εξασφάλιση της κοινωνικής εξουσία της. 

Από τη σκοπιά αυτή δεν ήταν καθόλου παράξενο ότι η σύσσωμη η ηγεσία του ελληνικού στρατού -με μία-δύο εξαιρέσεις- δέχτηκαν πρόθυμα να μετατραπούν σε κατοχική κυβέρνηση και να δηλώσουν πίστη και αφοσίωση στη Νέα Ευρώπη του ναζισμού. Άλλαξαν μάλιστα και το καθεστώς σε αυτή την κατεύθυνση - δημιούργησαν την Ελληνική Πολιτεία, ναζιστικού τύπου καθεστώς. Ήταν οι ίδιοι στρατηγοί που λίγες ημέρες νωρίτερα συνεργάζονταν στενά με τους Άγγλους…

Για την περίπτωση ήττας του Άξονα υπήρχε μια άλλη διασφάλιση της αστικής τάξης. 

Ο βασιλιάς, τα ανάκτορα και η κυβέρνηση, που πάλι διόρισε ο Γεώργιος ο Β', έφυγαν με τους Βρετανούς. Δεν έφυγαν άτακτα, έφυγαν οργανωμένα. Φρόντισαν μάλιστα να διευκολύνουν το νέο καθεστώς που θα έπαιρνε τη θέση τους στην Αθήνα. Άφησαν στη θέση τους την Αστυνομία, τη Χωροφυλακή, την αντικομμουνιστική Ειδική Ασφάλεια, τον κρατικό μηχανισμό. 

Με μεγάλη προσοχή παρέδωσαν τους κρατούμενους κομμουνιστές στους Γερμανούς. Άξονας, Σύμμαχοι. Κυβέρνηση Γεωργίου, κυβέρνηση Τσολάκογλου, ιθύνοντες και παράγοντες της αστικής τάξης, σε αυτό το κεφάλαιο βρέθηκαν απόλυτα σύμφωνοι και -παρά τις μεταξύ τους διαφορές- συνεργάστηκαν άψογα στην διαχείρισή του: Οι κομμουνιστές ήταν ο κοινός τους εχθρός, ο κοινός τους κίνδυνος και η πρώτη τους προτεραιότητα. Τα υπόλοιπα μπορούσαν να ρυθμιστούν - τι Βρετανοί, τι Γερμανοί, τι Ιταλοί, τι Βούλγαροι. Οι δουλειές να πηγαίνουν καλά και τα κέρδη να αυγαταίνουν.

Η δε φυγή βασιλιά και Παλατιού ήταν ενδεικτική των προτεραιοτήτων. 

Φυσικά εξασφαλίστηκε όλη η βασιλική οικογένεια μαζί με το προσωπικό των ανακτόρων, τους αυλικούς, τις "κυρίες επί των τιμών" μαζί με τα πολυτιμότερα των επίπλων και πλήθος αποσκευών. 

Δεύτερο φορτώθηκε και μεταφέρθηκε όλος ο χρυσός των θησαυροφυλακίων της Τράπεζας της Ελλάδας και όσα χαρτονομίσματα -ελληνικά ή σε ξένο συνάλλαγμα- μπόρεσαν να συγκεντρωθούν. 

Τρίτο θωρακίστηκε ο κρατικός μηχανισμός -όχι απέναντι στους κατακτητές- απέναντι στους κομμουνιστές. 

Ο στρατηγός Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος, διοικητής της ΧVης Μεραρχίας που στασίασε για να μην αιχμαλωτιστεί από τους Γερμανούς, τοποθετήθηκε διοικητής της Χωροφυλακής -που θα έμενε πίσω- με ρητές εντολές για κατάπνιξη κάθε κομμουνιστικής δράσης.

 Στην Αστυνομία, παρά τις ιταλικές αντιρρήσεις, τοποθετήθηκε λίγο αργότερα ο περίφημος Άγγελος Έβερτ. 

Διάσημες ήταν οι διαταγές και οι ανακοινώσεις των δύο επικεφαλής των ενόπλων σχηματισμών του αστικού κράτους πριν την εμφάνιση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

 Νουθετούσαν τους αστυνομικούς και τους χωροφύλακες να κρατήσουν ψηλά την τιμή των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας συλλαμβάνοντας κομμουνιστές - εάν τους συλλάβουν Ιταλοί ή Γερμανοί έλεγαν, θα πληγεί το κύρος και η αξιοπρέπεια των ελληνικών Σωμάτων Ασφαλείας!

(Να σημειώσουμε ότι και για τα δύο αυτά πρόσωπα η Βικιπαίδεια ισχυρίζεται ότι έδρασαν για λογαριασμό και της εξόριστης κυβέρνησης των Γεωργίου και του Τσουδερού - για άλλους λόγους το κάνει, δεν είναι όμως λάθος, θα μπορούσε να το κάνει πιο σαφές, "έδρασαν για λογαριασμό της αστικής τάξης"). Να σημειώσουμε επίσης ότι, μετά την Απελευθέρωση, τον Δεκέμβριο του 1944 ο Άγγελος Έβερτ ήταν πάντοτε αρχηγός της Αστυνομίας και ο Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος στρατιωτικός διοικητής Αττικής…

Μιλάμε για εκτελέσεις, για αντίποινα των κατοχικών δυνάμεων. Η "πρώτη ύλη" των εκτελέσεων αυτών ήταν οι "καταραμένοι" του προγενέστερου ελληνικού αστικού καθεστώτος – οι κρατούμενοι και οι εξόριστοι κομμουνιστές. 

Στο στόχαστρο της αστικής τάξης από το Ιδιώνυμο του Βενιζέλου στα 1929, επαυξημένου και συμπληρωμένου από όλες τις μεταγενέστερες κυβερνήσεις - βενιζελικές, αντιβενιζελικές, δημοκρατικές ή βασιλικές, δικτατορικές ή κοινοβουλευτικές- ως προς τον αντικομμουνισμό ελάχιστες οι μεταξύ τους διαφορές.

Έτσι επιγραμματικά, με λίγα λόγια, φτάσαμε στην εκτέλεση των κομμουνιστών εξόριστων του καθεστώτος Μεταξά στην Ανάφη στη Θεσσαλονίκη του 1942 και του 1943. 

Γίνεται πολύς λόγος στις μέρες μας για δοσίλογους, για συνεργάτες των κατακτητών στην Κατοχή. Μερικοί μάλιστα θεωρούν ότι αυτή ήταν η "κανονικότητα" της σκοτεινής αυτής περιόδου προσβάλλοντας την Αντίσταση και τους αγώνες του Λαού μας. 

Η δε κατηγορία που προσάπτεται στους δοσίλογους, είναι ηθική, δεν είναι πολιτική και σίγουρα δεν είναι ταξική. Κάποιοι θαμπώθηκαν από εξουσία και πλούτη και δέχτηκαν να υπηρετήσουν τον εχθρό και κατακτητή της πατρίδας. Αυτοί οι κάποιοι δεν είχαν σχέση με το παρελθόν, αν και συχνά τους αποδίδεται η κακοδαιμονία της Ελλάδας στους μετέπειτα καιρούς. Προσδιορίζοντας την προδοσία σε άτομα, εγκαλώντας τα με βάση την προσωπική τους ευθύνη αποσείονται οι κατηγορίες από την αστική τάξη της χώρας, από το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο γεννά και τροφοδοτεί αυτές τις καταστάσεις.

Οι κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην Κατοχή ήταν δεσμώτες της αστικής τάξης. 

Δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, κανένα πρόβλημα η τελευταία να τους παραδώσει στην κατακτητή, δεν θεώρησε τον θάνατό τους έγκλημα, κανείς υπουργός, κανείς αξιωματούχος της κυβέρνησης ή του κρατικού μηχανισμού δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν παραιτήθηκε, δεν κατήγγειλε τις εκτελέσεις. 

Ήταν γι' αυτούς κάτι το φυσικό. Επικροτούσαν μάλιστα.

 Τα Τάγματα Ασφαλείας, όταν αργότερα απέκτησαν το δικαίωμα σε εκτελέσεις, ανταγωνίστηκαν επάξια τον κατακτητή σε αυτό το πεδίο. Οι δε αστοί παράγοντες της εξόριστης κυβέρνησης πρόσθεσαν το δικό τους μίσος: Για ληστές μίλησαν, για τρομοκράτες, για εγκληματίες. Το ίδιο όπως σημερινοί αναθεωρητές της ιστορίας, αριστεροί -τρομάρα μας- και δεξιοί.

Νέοι πόλεμοι προετοιμάζονται. 

Σε αυτούς η αστική τάξη θα παίξει πάλι την ελευθερία της πατρίδας μας και του λαού της στα χαρτιά. Θα υπηρετήσει τον έναν ή τον άλλο ισχυρό. 

Θα δημιουργήσει νέους δοσίλογους, νέους δημίους του λαού μας. 

Θα χτυπήσει ανελέητα τους κομμουνιστές όταν αυτοί σταθούν πρόμαχοι της πατρίδας μας και του λαού μας.

Αυτά τα πράγματα είναι σταθερές της ιστορίας. 

Τελειώνουν μόνο με την κοινωνική, την ταξική ανατροπή. Τελειώνουν μόνο όταν οι εργάτες, οι εργαζόμενοι αναλάβουν τις τύχες της χώρας».

Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΑΣ χωρίς εισαγωγικά..

Από:

https://revolucionhellas.blogspot.com/

Μαρια Δημητρουκα:

Χθες 

Τι σκέφτομαι;

Θα σου πω.

Μετρώντας τα χρόνια, τα πιο πολλά , τα έχω αφήσει πίσω.

Δεν είναι μακριά η μέρα που θα αρχίσω να μετρώ τα επόμενα , σχολιάζοντας κατ ιδίαν: " άντε, λίγο ακόμη.."

Πολλά έζησα, πολλά είδα, πολλά έμαθα, πολλά έχασα, πολλά κέρδισα, αδίκησα κι αδικήθηκα, έκλαψα πολύ και γέλασα ακόμη περισσότερο.

Πεινούσα όταν ήμουνα παιδί, μα εύκολα χόρτασα με το πρώτο πιάτο φαγητού, ολόκληρο για μένα. Έκλεψα λάδι και ψωμί, δεν με τσάκωσαν ποτέ, μα μόλις μπόρεσα τα επέστρεψα πολλαπλάσια.

Μεγάλωσα δύσκολα μα όμορφα. Κυνήγησα και κυνηγήθηκα.

Τίμησα τους γονείς μου, τ αδέλφια μου, τα παιδιά μου, τον σύντροφό μου στη ζωή,τους φίλους μου. Τους αγάπησα, πέρα για πέρα.

Λάθη;; Μα, ναί! Έχω κάνει πολλά. Δεν τα παραδεχόμουν φανερά πάντα. Μα προσπαθούσα να μην τα ξανακάνω. Άλλοτε τα κατάφερνα, άλλοτε όχι.

Μεγάλωσα σε μαύρους καιρούς. Γεννήθηκα μετά τον εμφύλιο. "Ανθούσαν" οι εξορίες, το δόγμα Τρούμαν, οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι γίνονταν σιγά-σιγά η άρχουσα τάξη του τόπου μας.

"Ηττημένοι" νικητές οι απελευθερωτές μας.

Προδοσία Βάρκιζας.

Το 114, οι " Λαμπράκηδες", το ξύλο και οι μάνικες νερού.. Δολοφονίες. Λαμπράκηδες και Πέτρουλες , σημάδεψαν την πρώτη μου νειότη.. Αποστασίες και κρυφτούλια. Μπερδεύονταν στο μυαλό και στη ζωή μου , Εγγλέζοι κι Αμερικάνοι στην καρδιά και στο συμφέρον, που φορούσαν τα ρούχα της πατρίδας μου και μιλούσαν την μητρική μου γλώσσα.

Χούντα.

Πολυτεχνείο. Κύπρος.

Οι δολοφόνοι επονομάσθηκαν " Εθνάρχες"..

"Σοσιαλιστικά κινήματα" , ένα τέλειο πιάτο καπιταλιστικά σερβιρισμένο. Αμερικάνικο. Επιστημονικό.

Έσπειρε σύγχιση στον κοσμάκη. Τον ξεγέλασε. Είχε μόλις ξεφορτωθεί την δικτατορία και νόμισε, πως, ναι, αυτό ήταν. Σωθήκαμε. Μπαλκόνια πρασινογάλανα με λαϊκά συνθήματα..

Ένα ψέμμα που κράτησε πολύ..

Ύστερα, οι άλλοι. " Η σειρά μου, η σειρά σου". Έτσι πάνε αυτά.

Κάπου στην πορεία , χλώμιασε το κουτσαβακίστικο μπλε.

Έτοιμη η καβάντζα.

" Εφθάρη ανθρωπάκια μέσα σας η δεξιά; Πάρτε έναν κλώνο του πασόκ , νοιώστε ο τι είστε ο κυρίαρχος λαός , γονατίστε στην Καισαριανή και την μαντήλα του Αραφάτ και θα τα ξαναπούμε σε τέσσερα χρονάκια.."

Και ήπιαμε πολλές φραπεδούπες με τζήν και κοντομάνικο πουκάμισο.

Και υπογράψαμε την πληρη υποδούλωσή μας. Εθνική, κοινωνή και οικονομική.

Και τα τέσσερα περάσανε.

Και πάλι " τα μπλέ σου τα στολίδια"..

Η βία, η τρομοκρατία, η ανεργία, ο πληθωρισμός, ο φασισμός.

Σηψαιμία, βόθρος. Ανήλιαγα κι απότιστα μεγαλώνουν τα παιδιά. Αθόρυβα και παραπεταμένα πεθαίνουν τα γερόντια μας.

Μέσα σ αυτά κι απ΄όλα αυτά, πέρασα ως σήμερα.

Όλα στον αέρα. Ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.

Μα όλα αυτά τα χρόνια, κάτω απ΄όλους τους καιρούς, δεν αποχωρίστηκα στιγμή απ΄την περηφάνεια μου.

... Κι όταν ήρθε μια στιγμή , η μαύρη Πέμπτη της 7ης του Απρίλη να δοκιμαστεί η περηφάνεια όχι μόνο η δική μου μα κι όλων μας, καθώς και του παρελθόντος, δεν χρειάστηκε καν η διαδικασία.

Δεν τέθηκε ούτε ως ρητορική ερώτηση.

ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ θα παραστεί!!

Ο ξεπεσμός, η αθλιότητα , η δουλοπρέπεια , το ξεπούλημα, ο φασισμός εν κατακλείδι, δικός τους. Μόνο δικός τους.

Εμείς, έχουμε την περηφάνεια μας.

..Διότι εμείς, είμαστε, "ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΡΙΑΣ"

και χωρίς εισαγωγικά..

Καλο μας ξημέρωμα.

https://www.facebook.com/mdimitrouka/posts/2866369766842594

ή Τους Σπρώχνουμε ή μας παίρνουν μαζί τους

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:
Παράνοια, σήψη και παρακμή

Το τελικό στάδιο του καπιταλισμού, ίσως και της κοινωνίας
Πρωθυπουργοί εγκληματίες. Ξεκάθαρα πράγματα. Αλλά και ξεδιάντροποι - ελεεινοί ψεύτες.
Κακότεχνες μαριονέτες που τα αφεντικά τους τις έχουν χεσμένες και που στο όνομά τους ξεπουλάνε τα πάντα, κλέβουν ασύστολα, εκμαυλίζουν και εξαχρειώνουν και τολμούν να κομπάζουν για τα «κατορθώματά» τους.
Τυμβωρύχοι! Δολοφονούν και φτύνουν στους τάφους μας.
Αχρείοι υπουργίσκοι που επαίρονται ότι κλείνουν νοσοκομεία. Το οξυγόνο λείπει απ’ τα νοσοκομεία γιατί δεν έχουμε… κομμουνισμό.
Παπάδες που υποδύονται τους επιστήμονες και «επιστήμονες» που σπρώχνουν τον κόσμο στον όλεθρο του ανορθολογισμού.
Δεσποτάδες-στυγνοί δολοφόνοι που κλέβουν ΜΕΘ από φουκαράδες. Κι οι φουκαράδες αυτοί αφήνονται στους διαδρόμους πεινασμένοι, λερωμένοι να πεθάνουν.
Και το μηχάνημα θα συνεχίσει να λειτουργεί, κινώντας ένα στήθος που δεν έχει πια πνοή, μέχρι να περάσει κάποιος να το κλείσει.
Αλλά κατά την ανθρωπίδα-πρωθυπουργό δεν έχουμε στοιχεία ότι παρατηρείται μεγαλύτερη θνησιμότητα στους εκτός ΜΕΘ διασωληνωμένους.

Επιτροπή λοιμωξιολόγων-χανουμάκια του κέρδους και των αφεντικών της που δεν έχει καταλήξει αν η απάτη – έτσι κι αλλιώς της μετάληψης είναι μεταδοτική.
Σιωπή για τις εκκλησίες, για την αθλιότητα των συγκοινωνιών.
Απλώς αρθρώνουν ξεδιάντροπα ό,τι τους εντέλουν εξαργυρώνοντας τις… συναλλαγματικές της αναξιοπρέπειας που οφείλουν.

Μέσα μαζικής ενημέρωσης ιδιοκτησίας εφοπλιστών και μαφιόζων, με γκεμπελίσκους που δηλώνουν δημοσιογράφοι καθώς πουλάνε τηλέφωνα και κληρώνουν λοταρίες. Πρωινάδικα όπου αλωνίζουν απατεώνες αστρολόγοι, χαρτορίχτρες, ξεματιάστρες, καφετζούδες, παπάδες κι άλλοι ελεεινοί. Ριάλιτι του αισχίστου αίσχους και του ξεπεσμού. Σίριαλ της πλήρους αποβλάκωσης.
Ανυπόστατη, αήθης και θεόστραβη η δικαιοσύνη τους λιάζει τ’ αχαμνά της. Δουλική, εξευτελιστική σιωπή κι από την επιστημονική κοινότητα για όλον αυτόν τον ορυμαγδό παράνοιας και σήψης.


Τα νοσοκομεία και τα σχολεία θα πρέπει να βγάζουν τα έξοδά τους. Χωρίς εξοπλισμό και προσωπικό τα πρώτα, άνευ φυσικής, χημείας, θετικών επιστημών, αλλά με μπόλικα θρησκευτικά και ιστορία πλαστογραφημένη τα δεύτερα.


Κι ένας λαός στην πλειοψηφία του αποβλακωμένος, αποχαυνωμένος, εξαχρειωμένος. Εξαθλιωμένος οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά. Να προσπαθεί να κρατηθεί απεγνωσμένα στην επιφάνεια του ανορθολογισμού και του σκοταδισμού.
Με την αμάθεια, τη συσκότιση και παραχάραξη της πραγματικότητας, την άμβλυνση των νοητικών ικανοτήτων του – βαρίδια που τον τραβούν στον πάτο.
Σ’ έναν πάτο που οδηγούμαστε όλοι μας εκόντες-άκοντες αν δεν αντιδράσουμε. Κι ας τα βάζουν κάποιοι με τα αέρια των βοοειδών και τα πλαστικά καλαμάκια μπας και σώσουν τον πλανήτη από την εγκληματική αδηφαγία των καπιταλιστών που οι ίδιοι στηρίζουν και αποδέχονται.
Η ομίχλη του σκοταδισμού μάς κατακλύζει.
Κάθε είδους ανοησία, αντιεπιστημονική βλακεία, μεσαιωνική δοξασία. Είναι τέτοια η «δυναμική» της που εισχωρεί από χαραμάδες και στα καλύτερα… σπίτια.
Και παντού Αμερικανοί. Στην Κρήτη, στον Άραξο, στον Βόλο στη Λάρισα, στην Αλεξανδρούπολη.
Κι από όπου περνούν χαίρονται οι δύστυχοι αφελείς που ανεβαίνουν οι πωλήσεις των… προφυλακτικών. Ελάχιστοι όμως ανησυχούν, ακόμη λιγότεροι αντιδρούν και κανείς δεν φαίνεται να… πονά.
Η νέα ναζιστική Γερμανία του μεσοπόλεμου είναι εδώ.
Το ιμπεριαλιστικό κτήνος και τα ευρωπαϊκά τσιράκια του πνέουν τα λοίσθια.
Συντελείται μια γεωπολιτική μετατόπιση ασύλληπτων διαστάσεων. Είναι ήδη και καθημερινά καθίσταται όλο και προφανέστερο πως πασχίζουν με κάθε τρόπο να τραβήξουν την ανθρωπότητα στην αμετάκλητη πτώση τους.
Σε μικρή απόσταση χρονικά ελλοχεύει ο πυρηνικός όλεθρος.
Στο νέο μεσαίωνα που μας επιφύλαξαν δεν θα χρειάζεται να μας στέλνουν στην πυρά. Θα πέφτει αυτή στα κεφάλια μας. Και δεν θα ακολουθήσει Αναγέννηση.
Η μαύρη τρύπα του καπιταλισμού μάς τραβά ολοένα και εντονότερα στη βέβαιη καταστροφή.
Τους σπρώχνουμε ή μας παίρνουν μαζί τους;




https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=5114478978603498&id=110323615685751

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΦΟΒΑΤΑΙ...ΕΧΕΙ ΑΔΙΚΟ ;;

Μειοψηφίες

Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης, που κυριάρχησε και στη Βουλή, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ήταν αυτό περί «ταλαιπωρίας της πλειοψηφίας από τις μειοψηφίες».

 Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν νομοθετούσε τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος. 

Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι εμφανής. Οι βιομήχανοι, οι κλινικάρχες, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, η αστική τάξη δηλαδή, είναι η πραγματική μειοψηφία, που ζει παρασιτικά από τον πλούτο που παράγει η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, στις μεταφορές, στα σούπερ μάρκετ. 

Τα εκατομμύρια εργατικά χέρια, και όχι τα κεφάλαια των επενδυτών, είναι αυτά που δίνουν ζωή στις μηχανές, στα εργοστάσια, στα καράβια, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. 

Οπως έδειξε και η πανδημία, χωρίς αυτούς δεν κινείται κυριολεκτικά τίποτα. Κι όμως, την ίδια στιγμή οι εργατοϋπάλληλοι γνωρίζουν την απογείωση της εκμετάλλευσης και την ανασφάλεια, καταδικάζονται σε νέες θυσίες. Αυτή η πραγματική μειοψηφία, λοιπόν, τρέμει στην ιδέα ότι η πλειοψηφία θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή τη δύναμή της και θα τους πάρει αμπάριζα. Γι' αυτό παίρνουν μέτρα απαγορεύσεων και καταστολής, συκοφάντησης και χτυπήματος του κινήματος ακόμα και με προβοκάτσιες. 

Το σύνθημα όμως της μεγάλης κινητοποίησης των συνδικάτων στο Σύνταγμα, την περασμένη Πέμπτη, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση: «Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, κι αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά»!



Δύο στα δύο


Σε ραδιοφωνική συνέντευξη ανήμερα της ψήφισης του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ έσταξε χολή για το οργανωμένο ταξικό κίνημα, δίνοντας τροφή στην κυβέρνηση, που βάζει στο στόχαστρο τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, αξιοποιώντας και τους διάφορους προβοκατόρικους μηχανισμούς για να επιβάλει νέους περιορισμούς και απαγορεύσεις στις διαδηλώσεις. Στην επισήμανση του δημοσιογράφου ότι «δεν θα γίνουν μπράβοι οι εργαζόμενοι» στις πορείες, ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ απάντησε: «Συμφωνώ! Μπορεί ορισμένες οργανώσεις, μπορώ να πω πολιτικοσυνδικαλιστικές, κομματικές μάλλον, να είχαν τη δυνατότητα περιφρούρησης, έχοντας ορισμένα - έτσι που λέμε - τορναρισμένα κοντόξυλα κ.ο.κ. Εμείς δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τέτοιες μεθόδους και ήμασταν εντελώς στο έλεος των τυχόν μπαχαλάκηδων». Ολη η βρωμιά σε πέντε λέξεις... Ζωντανές συνδικαλιστικές οργανώσεις, με χιλιάδες μέλη και καθημερινή δράση για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργαζόμενων, βαφτίζονται από τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ «κομματικές», για να τις απαξιώσει και να τις συκοφαντήσει. Τους προσδίδει μάλιστα και χαρακτηριστικά «μπράβων», με «μεθόδους» ξένες προς το συνδικαλιστικό κίνημα. Πραγματικά, η κυβέρνηση θα πρέπει να αισθάνεται μεγάλη ικανοποίηση, επειδή σ' αυτήν τη δύσκολη συγκυρία, όπου η κατακραυγή για τον νόμο ενάντια στις διαδηλώσεις είναι καθολική, έχει στο πλευρό της τους προέδρους των δύο τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, να σιγοντάρουν τις άθλιες μεθοδεύσεις της: Ο μεν της ΓΣΕΕ να ζητάει επέκταση του αντιδραστικού νόμου και στα εσωτερικά του συνδικαλιστικού κινήματος, ο δε της ΑΔΕΔΥ να πετάει λάσπη στο οργανωμένο ταξικό κίνημα, ενάντια στο οποίο στρέφεται κι αυτός ο νόμος.

Τεχνάσματα...


Για να υπερασπιστούν τον νόμο για τις διαδηλώσεις, στελέχη της ΝΔ πέρασαν σε άλλα επίπεδα αντικομμουνισμού. 

Αναρωτιούνται, τάχα «αθώα», τι θα γινόταν αν κάποιος διαδήλωνε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Σε μια εφημερίδα μάλιστα του χώρου, γράφτηκε ότι οι Σοβιετικοί αντιμετώπισαν με καταστολή τις «λαϊκές διαδηλώσεις» σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία», το 1956 και το 1968, αντίστοιχα, κι ότι με τις σημερινές αναλογίες θα ήταν σαν η ελληνική κυβέρνηση να ζητάει την επέμβαση του ΝΑΤΟ για να καταστείλει τον λαό, πράγμα που δεν το κάνει, οπότε και ευχαριστημένοι να είμαστε! 

Πρόκειται για προπαγανδιστικό τέχνασμα... 

Κατ' αρχάς, όταν προσπάθησε η ελληνική αστική τάξη να αντιμετωπίσει το λαϊκό κίνημα από το 1944 μέχρι το 1949, χρειάστηκε την υπέρογκη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των συμμάχων της Βρετανών και Αμερικανών, αλλά και την άμεση στρατιωτική επέμβασή τους για να τη «βγάλει καθαρή».

 Ας μη μιλάνε λοιπόν. Δεύτερον, στην Τσεχοσλοβακία, στην Ουγγαρία και όπου αλλού, ήταν η ταξική πάλη - την οποία η κυβέρνηση θέλει με νόμο να περιορίσει ή και να καταργήσει - που διεξαγόταν και μάλιστα σκληρά. 

Κρινόταν το προς τα πού θα πάνε αυτές οι χώρες, αν θα γυρίσουν στον καπιταλισμό, ή θα συνεχίσουν προς το δρόμο του σοσιαλισμού. Λαϊκή κινητοποίηση υπήρξε και μάλιστα μαζική και από όσους πάλεψαν για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας και συγκρούστηκαν με αυτούς που επιδίωκαν την επιστροφή στον καπιταλισμό. 

Σε αυτήν τη σύγκρουση οι δυνάμεις που πάλευαν για την αντεπανάσταση στηρίχτηκαν ολόπλευρα στρατιωτικά, πολιτικά και οικονομικά από ΗΠΑ, Δυτική Γερμανία, ΝΑΤΟ κ.λπ. και όσοι υπεράσπιζαν τη σοσιαλιστική εξουσία από ΕΣΣΔ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Απλά και καθαρά πράγματα...

Κλόουν

Μετά τις χυδαίες προβοκάτσιες της «Αυγής» για τον Καλογρίτσα και τη σχέση του με το ΚΚΕ, ήρθαν και οι κρυάδες. Αντί οι «ανανεωτικοί» να κοιταχτούν στον καθρέφτη για όλα τα φυντάνια που ανέθρεψαν, από τα γεννοφάσκια τους ακόμα, την περίοδο που επεδίωξαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, προσπαθούν να δημιουργήσουν βρώμικους συνειρμούς με γελοία τεχνάσματα. 

Ετσι, εν είδει ...αστείου, η «Αυγή» επιχείρησε την Πέμπτη να στήσει ένα λογοπαίγνιο με το CCCP (ΕΣΣΔ) και το CCC, που είναι η επωνυμία της εταιρείας μέσω της οποίας ο Καλογρίτσας φέρεται να πήρε τα εμβάσματα για τις εταιρείες του. Σύμφωνα με την «Αυγή», «είναι προφανής ο λόγος της εμπλοκής του Χρ. Καλογρίτσα με την εταιρεία CCC, από κεκτημένη ταχύτητα, λόγω ιστορικής διαδρομής, μπερδεύτηκε με τα γνωστά του αρχικά CCCP».

 Οι «μπροστινοί» του συστήματος, που δεν υπάρχει «δουλειά» του Καλογρίτσα και άλλων την οποία να μην υπηρέτησαν με συνέπεια και αποφασιστικότητα, ήρθε η ώρα να γίνουν και ολίγον «κλόουν», για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Εμείς πάλι θα θυμίσουμε ότι ο συγκεκριμένος έχει τόση σχέση με τη Σοβιετική Ενωση και τον κομμουνισμό, όση έχουν και οι ΣΥΡΙΖΑίοι, που νταραβερίζονταν μαζί του... Οπότε η λασπουριά επιστρέφεται.


Σάββατο 11 Ιούλη

1832 Γεννιέται ο Χαρίλαος Τρικούπης, 7 φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1941 Πεθαίνει ο Αρθουρ Εβανς, ο Βρετανός αρχαιολόγος που ανακάλυψε την Κνωσό.

1949 Η Γιουγκοσλαβία κλείνει τα σύνορά της με την Ελλάδα. Ο Ν. Ζαχαριάδης σε άρθρο του με τίτλο «Το στιλέτο του Τίτο χτυπά πισώπλατα τη Λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα» καταγγέλλει ανοιχτά τη στάση της γιουγκοσλαβικής ηγεσίας.

1962 Ψηφίζεται επί της αρχής το νομοσχέδιο για την κατάργηση των έκτακτων μέτρων της περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου. Η ΕΔΑ και η Ενωση Κέντρου το καταψηφίζουν - η τελευταία με τον ισχυρισμό ότι το νομοσχέδιο στρέφεται εναντίον της.

1964 Πεθαίνει ο Μορίς Τορέζ, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Γαλλίας και ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

1972 Η Κούβα γίνεται πλήρες μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας (ΚΟΜΕΚΟΝ) και η πρώτη λατινοαμερικανική χώρα που εντάσσεται επισήμως στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο.

1983 Τα στρατεύματα του δικτάτορα της Χιλής στρατηγού Πινοσέτ καταλαμβάνουν το Σαντιάγκο, προκειμένου να αποτρέψουν την εξέγερση που πυροδοτεί η τρίτη μέρα διαμαρτυρίας του λαού.
Κυριακή 12 Ιούλη

1904 Γεννιέται ο μεγάλος Χιλιανός κομμουνιστής ποιητής Πάμπλο Νερούντα (τιμημένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1971).

1906 Ο Αλφρεντ Ντρέιφους, Γάλλος αξιωματικός Πυροβολικού εβραϊκής καταγωγής, ο οποίος είχε κατηγορηθεί άδικα για προδοσία, παίρνει τελικά χάρη και επιστρέφει στο σύνταγμά του με το βαθμό του.

1920 Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Γ. Γουίλσον εγκαινιάζει και επίσημα πια την 77 χλμ. μήκους Διώρυγα του Παναμά, η οποία βρισκόταν σε λειτουργία από το 1914. Σχεδόν 5.600 εργάτες πέθαναν κατά τη δεκαετή κατασκευή της Διώρυγας.

1941 Η Σοβιετική Ενωση και η Βρετανία υπογράφουν στη Μόσχα συμφωνία για κοινή δράση στον πόλεμο κατά της ναζιστικής Γερμανίας.

1943 Τα σοβιετικά στρατεύματα περνούν στην αντεπίθεση στο Κουρσκ. Μεταξύ άλλων, η μάχη του Κουρσκ αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αναμέτρηση αρμάτων μάχης στον κόσμο, με πάνω από 8.000 τανκ (και από τις δύο πλευρές) να παρατάσσονται στο πεδίο της μάχης.

1946 Με ανακοίνωσή του, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καταδικάζει τη δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδες ενάντια στο μέλος της ΚΕ Μ. Πορφυρογέννη στο σπίτι του. Από τύχη γλίτωσαν, τόσο ο Μ. Πορφυρογέννης όσο και η οικογένειά του.

1948 Καταφθάνουν στο μέτωπο της Β. Πίνδου ο βασιλιάς Παύλος και ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ, με σκοπό να εξυψώσουν το πεσμένο ηθικό του κυβερνητικού στρατού. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με προκήρυξή του προς τους μαχητές και της μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού, τους καλεί να εντείνουν την πολεμική τους δράση σ' όλες τις γωνιές της Ελλάδας.

Σάββατο 11 Ιούλη 2020 - Κυριακή 12 Ιούλη 2020

Αποκαλύπτεται Τι Φοβούνται...

Νύχι...

Ενα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα σχετικά με τον νόμο - έκτρωμα για τις διαδηλώσεις, είναι ότι «τα ίδια γίνονται και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο». 

Αλήθεια, όμως, τι γίνεται σε όλο τον κόσμο; Μια «γεύση» δίνει έκθεση του ΟΗΕ, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων απ' όταν τέθηκε σε ισχύ το άρθρο του Οργανισμού «για την ελευθερία των συναθροίσεων και του συνεταιρίζεσθαι». Σύμφωνα με την έκθεση, που κατά τα άλλα εξαντλείται σε διαπιστώσεις για την αυξανόμενη φτώχεια, τις ανισότητες, τους πολέμους κ.ο.κ., το 2019 ήταν το 14ο συνεχόμενο έτος υποχώρησης της ελευθερίας παγκοσμίως. 

Την τελευταία μάλιστα δεκαετία, οι ελευθερίες της συγκέντρωσης, της ειρηνικής συνάθροισης και της έκφρασης έχουν υποστεί οπισθοδρόμηση σε ολόκληρο τον κόσμο και το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε χώρες όπου καταργήθηκαν οι ελευθερίες του συνέρχεσθαι, του συνεταιρίζεσθαι και της έκφρασης! 

Η έρευνα τονίζει μάλιστα πως η μείωση των δημόσιων ελευθεριών αντικατοπτρίζεται στην αύξηση των περιορισμών στις συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο, με την έγκριση νόμων που σχετίζονται με την «εθνική ασφάλεια», την αντιτρομοκρατική και δημόσια τάξη, την ποινικοποίηση της ειρηνικής διαμαρτυρίας, την αδιάκριτη και υπερβολική χρήση βίας και την καταστολή ειρηνικών διαμαρτυριών, τα εμπόδια στη χρηματοδότηση, τη στοχοποίηση και τις επιθέσεις σε φορείς, τη λογοκρισία και την επιτήρηση του ψηφιακού χώρου.

... κρέας

Ολα τα παραπάνω μπορεί να τα συναντήσει κανείς αυτούσια στο νομοθετικό έκτρωμα που κατέθεσε η κυβέρνηση και στα όσα νομοθέτησαν και εφάρμοσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να βάλει στον «πάγο» το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας σε «ιδιώνυμο» αδίκημα τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς κ.ο.κ. 

Οπως βέβαια όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται αυτούσια και στις κατευθύνσεις της ΕΕ, η οποία σπεύδει να θωρακίσει σε όλα τα επίπεδα την εξουσία του κεφαλαίου, ανάγοντας ευθέως σε «κίνδυνο» τις «λαϊκές διαμαρτυρίες», στήνοντας μηχανισμούς για την «αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης», όπως αυτούς που «εγκαινιάζει» το κυβερνητικό τερατούργημα. 

Επιβεβαιώνεται «πανηγυρικά» πως η αντιλαϊκή πολιτική σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο πάει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής και της προσπάθειας να μπει στο «γύψο» το λαϊκό κίνημα. Κι όσο γι' αυτό, η κυβέρνηση πράγματι κάθε άλλο παρά «πρωτοτυπεί».

Περιβόλι

Ο διάλογος Χρυσοχοΐδη - Ραγκούση την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή ήταν αποκαλυπτικός. 

Ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε ότι ο νόμος που έφερε η κυβέρνηση για τις διαδηλώσεις, είναι μεταφορά στη δημοτική χουντικών διατάξεων που είχαν γραφτεί στην καθαρεύουσα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη υπερασπίστηκε το νομοσχέδιο ως εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας για το «συνέρχεσθαι», απαντώντας ότι «μέχρι σήμερα, αυτό που ισχύει είναι χουντικοί νόμοι και βασιλικά διατάγματα, που κι εσείς (με αυτά) απαγορεύατε συγκεντρώσεις...». 

Για να απαντήσει ξανά με τη σειρά του ο Ραγκούσης ότι οι περιπτώσεις απαγόρευσης συγκεντρώσεων στα Εξάρχεια ή λόγω επισκέψεων ξένων ηγετών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν βασίστηκαν σε χουντικούς νόμους, αλλά σε Προεδρικό Διάταγμα του 1991, ενώ η δυνατότητα της αστυνομίας να περιορίζει μικρές ομάδες διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο βασίστηκε σε Προεδρικό Διάταγμα του 2013. 

Για όποιον δεν το κατάλαβε, είτε με χουντικά διατάγματα είτε με «δημοκρατικούς» νόμους, το κράτος και οι κυβερνήσεις του διαθέτουν μεγάλη γκάμα εργαλείων για να απαγορεύσουν μια διαδήλωση ή να επιβάλουν παραλυτικούς περιορισμούς. Τα ίδια έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα λέει με θράσος ότι τουλάχιστον αυτός δεν χρησιμοποιούσε χουντικές διατάξεις για να απαγορεύει συγκεντρώσεις, τις οποίες όμως δεν κατάργησε κιόλας όσο ήταν κυβέρνηση! Πραγματικό περιβόλι και πάνω απ' όλα διδακτική για το λαό η αντιπαράθεσή τους για το νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης.

Ολο και πιο μόνιμα

Παράταση στην παράταση και με πρόσχημα την πανδημία, τα περισσότερα από τα «έκτακτα» μέτρα στήριξης του κεφαλαίου, που ανατρέπουν εργασιακές σχέσεις και μισθούς, γίνονται όλο και πιο μόνιμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τηλεργασία, που η γενίκευσή της προβλεπόταν ήδη από τις πρώτες ΠΝΠ, στις αρχές του Μάρτη. Αν και πέρασαν από τότε τέσσερις ολόκληροι μήνες και οι περιορισμοί στην κυκλοφορία έχουν πλέον αρθεί, η κυβέρνηση δίνει νέα παράταση μέχρι τις 31 Ιούλη στη δυνατότητα που έχει η εργοδοσία να επιβάλλει μονομερώς την τηλεργασία στον εργαζόμενο. Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι η εργοδοσία εκτίμησε δεόντως τα «οφέλη» της τηλεργασίας, όπως η αύξηση της παραγωγικότητας, η πλήρης κατάργηση των ορίων ανάμεσα στον εργάσιμο και τον μη εργάσιμο χρόνο, η απομόνωση του εργαζόμενου από τον εργασιακό του χώρο, όπου μπορεί να ασκεί και συνδικαλιστική δραστηριότητα και άλλα πολλά, που για τον εργαζόμενο μεταφράζονται σε νέες απώλειες και μεγαλύτερη εκμετάλλευση. 

Αντίστοιχα, πυκνώνουν οι καταγγελίες ότι η μετάθεση στην καταβολή του Δώρου Πάσχα για το καλοκαίρι άνοιξε το δρόμο για να μην το καταβάλουν καθόλου οι εταιρείες ή να το παζαρέψουν με το επίδομα άδειας, που επίσης δικαιούνται όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Με τούτα και με τα άλλα, η «επόμενη μέρα» για τους εργαζόμενους, στον απόηχο του πρώτου κύματος της πανδημίας και ενώ η κρίση δείχνει ολοένα και περισσότερο τα δόντια της, είναι εδώ, επιβεβαιώνοντας ότι χρειάζονται οργάνωση και καθημερινός αγώνας για να μην πληρώσουν τα σπασμένα του κεφαλαίου οι εργαζόμενοι και ο λαός.

ριζοσπάστης

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ

Σχεδόν κάθε οικογένεια της Κούβας έχει τον δικό της προσωπικό γιατρό. Τα πάντα σχεδόν είναι εντελώς δωρεάν, και παρόλο που έχουν περιορισμένους οικονομικούς πόρους το σύστημα της υγειονομικής περίθαλψης είναι εξαιρετικό. 

Velissarios Kossivakis: 

προς Νομπελ στους γιατρους της ΚΟΥΒΑΣ/Nobel Prize for the Doctors of Cuba

ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ

Το σύστημα υγείας στην Κούβα είναι από τα πιο ποιοτικά που υπάρχουν.

 Σχεδόν κάθε οικογένεια της Κούβας έχει τον δικό της προσωπικό γιατρό. 

Τα πάντα σχεδόν είναι εντελώς δωρεάν, και παρόλο που έχουν περιορισμένους οικονομικούς πόρους το σύστημα της υγειονομικής περίθαλψης είναι εξαιρετικό. 

Τα ποσοστά εμβολιασμού στην Κούβα είναι μεταξύ των υψηλότερων στον κόσμο. 

Η εκπαίδευση για την υγεία είναι μέρος του υποχρεωτικού σχολικού προγράμματος σπουδών. Οι σπουδαστές των ΗΠΑ που είναι εγγεγραμμένοι στη Κουβανική ιατρική σχολή λένε ότι όλα λειτουργούν γρήγορα και αποτελεσματικά αλλά με πολύ λίγη τεχνολογία. Είναι οργανωμένοι και προτεραιότητα τους είναι η πρόληψη.
Η Κούβα εφαρμόζει αυτό που είχε πει ο Τσε «κάθε χώρα οφείλει να έχει προτεραιότητα στην πρόληψη και την υγιεινή ζωή». Το εθνικό σύστημα υγείας της Κούβας είναι το μοναδικό σύστημα υγείας που λειτουργεί στη χώρα.

Η Κούβα είναι περιεκτική, περιφερειοποιημένη και αποκεντρωμένη. 

Η χρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας καλύπτεται σχεδόν πλήρως από δημόσιους πόρους. 

Η μόνη ασφάλιση υγείας στη χώρα παρέχεται μέσω του Υπουργείου Δημόσιας Υγείας και καλύπτει το 100% του πληθυσμού. 

Όλοι οι πολίτες έχουν το δικαίωμα σε όλα τα οφέλη για την υγεία, μεταξύ άλλων και αυτά με πιο περίπλοκο χαρακτήρα και με υψηλή τεχνολογία. Το επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας, το οποίο αποτελείται από το δίκτυο των πολυκλινικών, τα γραφεία των οικογενειακών γιατρών, τις κλινικές υγείας, τις κλινικές μητρότητας και άλλες οντότητες, παρέχει στον πληθυσμό 100% κάλυψη, με τα γραφεία των οικογενειακών γιατρών να εξυπηρετούν το 97,6% των αναγκών υγείας του πληθυσμού και το υπόλοιπο 2,4% εξυπηρετούνται από κοινοτικές πολυκλινικές.

Οι μεταρρυθμίσεις (για μεταρρυθμίσεις μιλάμε, όχι για «μεταρρυθμίσεις») στοχεύουν στην αύξηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών και στη διασφάλιση της βιωσιμότητας του συστήματος, ιδίως από οικονομική άποψη. 

Ένας άλλος στόχος μεταρρύθμισης είναι η συνέχιση των προσπαθειών για την εξάλειψη των ανισοτήτων στην κατάσταση της υγείας, καθώς και των ανισοτήτων μεταξύ των διαφόρων περιοχών και ομάδων του πληθυσμού. 

Η στρατηγική αυτή δίνει ιδιαίτερη προτεραιότητα στις δραστηριότητες προαγωγής της υγείας και πρόληψης των ασθενειών, στο πλαίσιο της βελτίωσης οικογενειακής ιατρικής, της αποκέντρωσης, τη συμμετοχή της κοινότητας, καθώς και την αναζωογόνηση και τη βελτίωση της νοσοκομειακής περίθαλψης. (Cardelle, 1999).
Οι αριθμοί λένε πάντα αλήθεια: Σήμερα το ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Κούβα είναι 4 ‰ και το συνολικό ποσοστό θνησιμότητας παιδιών κάτω των 5 ετών είναι 5 ‰. Το ποσοστό αυτό συγκρίνεται ευνοϊκά με εκείνο των πιο προηγμένων χωρών της ΕΕ, παρότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Κούβας είναι πολύ χαμηλότερο.

 Ενδεικτικά, η παιδική θνησιμότητα κάτω των 5 ετών στον Καναδά είναι η ίδια, 5 ‰, στην Ιταλία 3 ‰, στη Γερμανία 3,7 ‰, στην Ελλάδα 3,8 ‰.

Στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, είναι 6,5 ‰, δηλαδή μεγαλύτερη από την Κούβα, ενώ σε παραπλήσιες με την Κούβας χώρες, 12,7 ‰ στο Μεξικό και 28,8 ‰ στη Δομινικανή Δημοκρατία. Παρόμοια θετική είναι η εικόνα και στο προσδόκιμο ζωής, έναν άλλο δείκτη, που ανεβαίνει σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες. Το 2018 το προσδόκιμο ζωής στην Κούβα ήταν 78,6 χρόνια (80,6 για τις γυναίκες και 76,7 για τους άνδρες), ενώ των ΗΠΑ 78,9. Ενδεικτικά, της Φιλανδίας ήταν 81,7, της Κύπρου 80,8 και της Ελλάδας 82,1 χρόνια, ενώ από την άλλη, του Μεξικού ήταν 75 χρόνια και της Δομινικανής Δημοκρατίας 73,9, στη δε γειτονική στην Κούβα, δραματικά υποβαθμισμένη Αϊτή ήταν μόλις 63,7 χρόνια.

Τέλος, από το 2015 η Κούβα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο που πέτυχε να εξαλείψει τη μετάδοση του AIDS και της σύφιλης από μητέρα σε παιδί, λαμβάνοντας σχετική πιστοποίηση από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας γι’ αυτό της το επίτευγμα. 

Η Κούβα παράγει 4 εμβόλια για τον καρκίνο. Δεν θεραπεύουν την ασθένεια, αλλά επιτυγχάνουν την μείωση των όγκων, την αύξηση του προσδόκιμου χρόνου ζωής και την βελτίωση στην ποιότητα ζωής των ασθενών.
Σήμερα η Κούβα είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο σε αναλογία γιατρών στο γενικό πληθυσμό, με 67 γιατρούς/10.000 ανθρώπους ή περί τις 70.000 γιατρούς συνολικά (στοιχεία του 2007-2013), στην Ελλάδα ο αριθμός αυτός είναι 54, στον Καναδά 20,7, στις ΗΠΑ 24,5, στο Μεξικό 21, στη Ναμίμπια 3,7 και στη Σομαλία 0,5.

Επιτεύγματα-αρρώστιες που έχει αντιμετωπίσει:
Η Κούβα βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας. 

Τη στιγμή που στις ΗΠΑ χιλιάδες άποροι πολίτες σχηματίζουν ουρές χιλιομέτρων στις 5 το πρωί για να δουν έναν οφθαλμίατρο, Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρίσεις σε 33 χώρες κυρίως του Τρίτου Κόσμου. Ιδιαίτερα αξιόλογη είναι επίσης η φαρμακοβιομηχανία και η βιοτεχνολογική βιομηχανία της Κούβας. 

Η Bio Cuba Farma, ένα μεγάλο συγκρότημα με έδρα την Αβάνα, απασχολεί 22.000 εργαζόμενους παράγοντας πάνω από το 60% των φαρμάκων στον κατάλογο φαρμάκων της χώρας. Τα προϊόντα της εξάγονται σε 40 χώρες, περιλαμβάνοντας μερικά παγκόσμια γνωστά σκευάσματα για μια ποικιλία ασθενειών, που αποτελούν κουβανικές πατέντες.

Η Κούβα έχει επιτύχει αυτά τα θετικά αποτελέσματα με ελάχιστους πόρους συγκριτικά με εκείνους που δαπανώνται στα συστήματα υγείας των προηγμένων δυτικών χωρών. 

Ενδεικτικά, αν και μεγαλύτερη ως ποσοστό του ΑΕΠ, η δαπάνη υγείας στην Κούβα το 2005 ήταν 193 δολάρια / άτομο, ενώ στις ΗΠΑ ήταν 4.540 δολάρια. Η διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ τεράστια ποσά σπαταλιούνται στα μπόνους των μεγαλογιατρών και των διευθυντικών στελεχών των ιδιωτικών κλινικών, στην πολυφαρμακία και στο πολυδάπανο και αντιπαραγωγικό σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης, με αποτέλεσμα, παρά την πολλαπλάσια κατά κεφαλή δαπάνη, δεκάδες εκατ. άνθρωποι να μένουν ανασφάλιστοι και χωρίς ιατρική περίθαλψη. Ως αποτέλεσμα της αυστηρής οικονομικής εμπάργκο, η Κούβα έχει αναπτύξει τη δική της φαρμακευτική βιομηχανία και τώρα όχι μόνο κατασκευάζει τα περισσότερα φάρμακα στη βασική φαρμακοποιία της, αλλά επίσης, εξάγει και στο εξωτερικό. Έτσι αυτόματα έχει γίνει ανταγωνιστική απέναντι σε προχωρημένες χώρες. Υπάρχουν Κουβανικά ακαδημαϊκά ιατρικά περιοδικά σε όλες τις μεγάλες ειδικότητες (Edward, M.D., and Morrissey, 2013).

Αμερικανοί ερευνητές του Στάνφορντ σε άρθρο τους λένε πως η Κούβα έχει καλύτερο σύστημα Υγείας από τις ΗΠΑ, αν και δαπανούν 20 φορές λιγότερα, γιατί είναι απαλλαγμένη από τις πιέσεις των φαρμακευτικών εταιρειών. Επίσης, στην Κούβα παρέχεται δωρεάν το εμβόλιο για τον καρκίνο του πνεύμονα (Gail et al., 2005).
Οι Κουβανοί επιστήμονες έχουν αναπτύξει καινοτόμα προϊόντα, μεταξύ των οποίων: ιντερφερόνες, ένα εμβόλιο ενάντια στον Τύπο Β της μηνιγγοκοκκικής μηνιγγίτιδας, ένα φάρμακο για τα έλκη ποδιών που προκαλούνται από τον διαβήτη, ανασυνδυασμένη στρεπτοκινάση που χρησιμοποιείται για το έμφραγμα του μυοκαρδίου, και επιδερμικό αυξητικό παράγοντα χρήσιμο για τη θεραπεία των εγκαυμάτων (Araceli, 2013).

Οι παροχές που υπάρχουν σήμερα σε αριθμούς: 151 νοσοκομεία που διαθέτουν 66.948 κλίνες στη χώρα (6.1 νοσοκομειακά κρεβάτια ανά 1.000 κατοίκους), 723 κλινικά εργαστήρια (0,065 εργαστήρια ανά 1.000 πληθυσμούς), 1.844 ραδιοδιαγνωστικές μονάδες (0.17 μονάδες ανά πληθυσμό 1.000), 26 τράπεζες αίματος (0,023 τράπεζες αίματος ανά 1.000 πληθυσμοί), 85 γενικά νοσοκομεία, 18 γυναικολογικά και μαιευτικά νοσοκομεία, 16 νοσοκομεία ειδικά για μητέρες και νήπια, 64 αγροτικά νοσοκομεία, 110 οδοντιατρικές κλινικές, 147 οίκοι ευγηρίας, 265 κέντρα ηλικιωμένων και 30 κέντρα σωματικής αναπηρίας.

Εντύπωση προκαλεί η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού. Από 1.573.000 το 1900 αυξήθηκε σε 6.460.000 το 1958 πριν την Κουβανική Επανάσταση, ενώ το 2018 ανήλθε σε 11.209.628. Σύμφωνα με το World Factbook της CIA, ο πληθυσμός της Κούβας είναι 51% μιγάδες, 37% λευκοί, 11% μαύροι και 1% Κινέζοι. 

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2016 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 79 χρόνια (76,8 χρόνια οι άνδρες και 81,3 οι γυναίκες).
Η γεννητικότητα στην Κούβα, 11,6 γεννήσεις για κάθε 1.000 κατοίκους το 2003.

Ας μιλήσουμε για τα γυναικεία διακαιώματα: Στην Κούβα επιτρέπονται οι αμβλώσεις, οι οποίες ήταν 58,6 για κάθε 1000 εγκυμοσύνες το 1996, σε σύγκριση με 35 που ήταν ο μέσος όρος στην Καραϊβική, 27 στη Λατινική Αμερική και 48 στην Ευρώπη. Επιπλέον, η χρήση προφυλάξεων υπολογίζεται στο 79% (στο ανώτερο ένα τρίτο των χωρών του δυτικού ημισφαιρίου), (από την Βικιπαίδεια).

Για να μη πούμε για την βοήθεια στην εποχή του κορωνοϊού στην Ιταλία και αλλού.
Ο λόγος των ιατρικών επιτευγμάτων της Κούβας είναι αυτό που επίμονα αρνούνται να πουν οι νεοφιλελεύθεροι:
Η Κούβα διαθέτει το 23% του προϋπολογισμού της στην εκπαίδευση και το 28% για την Δημόσια Υγεία και την Κοινωνική Πρόνοια (σύνολο 51%).

Τι λέτε κ. αξιότιμοι κ. καθηγητές της διαΝΕΟσις, 

θα αναφωνήσετε oh my God ή oh mon dieu, που ξεπέσαμε στ’ αλήθεια να προτείνονται οι γιατροί της Κούβας για Νόμπελ;

Εμείς όχι μόνο θα προτείνουμε μαζί με την Ελληνική πρωτοβουλία για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στους Γιατρούς της Κούβας, αλλά έχουμε πολλά να διδαχθούμε από το σύστημα υγείας της Κούβας.