Οι λαοί να μη ζήσουν την “μέρα της Μαρμότας” … ξανά
Οι περισσότερες χώρες στον κόσμο μπαίνουν με αργά βήματα στην επομένη φάση της πανδημίας του κορονοϊού. Βλέπουμε ότι ακόμη και οι περισσότερο πληγμένες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, αίρουν σταδιακά τα μέτρα περιορισμού.
Τι αποτύπωμα έχει αφήσει όμως στους λαούς αυτή η κρίση; Και πως προδιαγράφεται το μέλλον τους με το πέρασμα σε μια “νέα πραγματικότητα” όπως λένε τα αστικά επιτελεία;
Μαρτυρίες από την πόλη Wuhan, εκεί που εμφανίστηκε ο ιός στα τέλη του 2019, δημιουργούν την εικόνα μια πόλης που ζει μέσα στον φόβο, την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια . Φόβο για ένα νέο κύμα έξαρσης του ιού, αβεβαιότητα για τις δουλειές που έχουν χαθεί, ανασφάλεια για αυτές που πρόκειται να χαθούν. Η ανεργία υπολογίζεται στο 20.5% στην Κίνα, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 70 εκατομμύρια εργαζομένους. Ενώ 250 εκατομμύρια θα δουν να πέφτει το ετήσιο εισόδημά τους 10% με 50%.
Αλλά και στις ΗΠΑ, 30 εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν κάνει αίτηση για επίδομα ανεργίας από τις 21 Μαρτίου, αριθμός που αντιστοιχεί στο 18.4% του ενεργού πληθυσμού. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εργασίας οι μισοί εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο μπορεί να χάσουν τις δουλειές τους, δηλαδή 1.6 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Τα παραπάνω έχουν επιπτώσεις σε ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε όλο τον κόσμο, στο Μεξικό, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, χωρίς καμία ή ελάχιστη μέριμνα από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Καλούνται να επιβιώσουν σε συνθήκες καθολικού lockdown χωρίς δουλειά έχοντας να πληρώσουν νοίκια, να τραφούν, να συντηρήσουν τα παιδιά τους. Πρέπει να ανταποκριθούν σε όλα αυτά χωρίς πόρους και με τα κράτος να τους έχει αφήσει ανυπεράσπιστους. “Θα πεθάνουμε από την πείνα αν αυτό (locdown) συνεχιστεί” (βιομηχανική εργάτρια από το Μπαγκλαντές) φωνάζουν. “Ξέρουμε πώς να δουλέψουμε, τον τρόπο να ζήσουμε, αλλά με ποιον τρόπο, που; «(άνεργη καθαρίστρια από το Μεξικό)» αναρωτιούνται.
Οι επιπτώσεις που βιώνουν οι λαοί σε όλο τον κόσμο είναι οφθαλμοφανείς με σκηνές που προκαλούν ανατριχίλα, όπως οι ομαδικοί τάφοι στην Νέα Υόρκη ή η εύρεση δεκάδων πτωμάτων σε φορτηγό έξω από γραφείο τελετών μετά από παράπονα περαστικών για την δυσοσμία.
Αλλά και αν κάποιος νομίζει ότι στην χώρα μας η κατάσταση είναι καλύτερη ας ρωτήσει τους υγειονομικούς που δίνουν την μάχη “χωρίς όπλα”, τους εργαζόμενους στα σούπερ-μάρκετ που δουλεύουν 12ωρα χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Ας ρωτήσει τους αστυνομικούς, τους πυροσβέστες, τους λιμενικούς που έρχονται σε επαφή με δεκάδες καθημερινά χωρίς τα απαραίτητα μέσα προστασίας. Ας ρωτήσει το προσωπικό των Ένοπλων Δυνάμεων που συνεχώς, μέσα από την ΠΟΕΣ, καταγγέλλουν έλλειψη μέτρων προστασίας. Ας ρωτήσουν τους φαντάρους που υπηρετούν την θητεία τους κάτω από αυτές τις συνθήκες υγιεινής. Ας ρωτήσει τους εργαζόμενους που δε θα δουλέψουν σεζόν. Ας ρωτήσει τους χιλιάδες απολυμένους που καμία κυβέρνηση δεν τους προστάτευσε. Ας ρωτήσει τους μαθητές και τους φοιτητές που συναντούν περισσότερα εμπόδια στην πρόσβαση στην γνώση. Ας ρωτήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουν το σύστημα Υγείας να παραμένει ανοχύρωτο, που νιώθουν αβεβαιότητα για το μέλλον.
Όλα αυτά είναι αφορμή για να βγουν συμπεράσματα για το πώς αντιμετωπίζεται η ανθρώπινη ζωή σε αυτό το σύστημα. Γιατί και στην Ελλάδα και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες του κόσμου θεός είναι το κέρδος.
Γιατί ενώ γινόμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας τραγωδίας, ενώ τα συστήματα Υγείας καταρρέουν ακόμη και στις χώρες “πρότυπα”, ενώ άνθρωποι πεθαίνουν αβοήθητοι και γιατροί και νοσηλευτές μένουν αναξιοποίητοι, υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που έχει βγει κερδισμένη. Είναι μεγιστάνες που έχουν δει τα κέρδη τους να εκτοξεύονται εν μέσω πανδημίας. Τέτοιος είναι ο Jeff Bezos που είδε 24 δισ. $ να προστίθενται στην περιουσία του. Ενώ οι εργαζόμενοι στην Amazon, που του ανήκει, δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες και χωρίς μέτρα προστασίας, όπως έχει καταγγελθεί. Ένας ακόμη πολυδιαφημισμένος επιχειρηματίας, ο Bill Gates, βρήκε πεδίο να επενδύσει, πάνω στην έρευνα για την εύρεση εμβολίου κατά του κορονοϊού, προωθώντας το και ως αγαθοεργία που μπορεί να έχει επιπτώσεις στα κέρδη του.
Το συμπέρασμα από αυτό είναι ότι υπάρχουν δύο κόσμοι που συνεχώς έρχονται σε σύγκρουση. Από την μία είναι όλοι όσοι με την δουλειά τους παράγουν όλο τον πλούτο που υπάρχει και συνεχώς ζουν μέσα στην ανασφάλεια. Είναι αυτοί που επανειλημμένως τους ζητούν να κάνουν υπομονή και θυσίες με την ελπίδα να δουν την ζωή τους να βελτιώνεται.
Από την άλλη είναι όσοι κατέχουν όλο αυτό τον πλούτο και αποφασίζουν για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, που ανάλογα με το τι κρίνουν πιο αποδοτικό για τα κέρδη τους αποφασίζουν που και αν επενδύσουν. Που έχουν εμπορευματοποιήσει ακόμη και την υγεία. Που έχουν στα χέρια τους τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Στο πλευρό τους έχουν τις κυβερνήσεις τους και τα κράτη τους, που με τους μηχανισμούς τους από την μια επιτίθενται στους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους και από την άλλη προσπαθούν να καταστείλουν κάθε αντίδραση.
Έτσι, για ακόμη μια φορά οι εργαζόμενοι ζουν την “μέρα της Μαρμότας”. Αφού, πάλι προσπαθούν να τους πείσουν ότι υπομένοντας την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους θα δουν μια καλύτερη μέρα, θα ξεπεραστεί και αυτή η κρίση που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά μας. Όπως άλλωστε έκαναν και στις προηγούμενες κρίσεις. Κρύβουν ότι αυτές αποτελούν έναν φαύλο κύκλο.
Επιστρατεύουν μάλιστα και τα επιτελεία τους για να τους κρατήσουν χωρισμένους. Σε πρόσφατη έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης κάνουν λόγο για “αλλαγή του τρόπου δομής των κοινωνικών μας δικτύων” με πρόφαση την μείωση της εξάπλωσης του ιού. Οι ερευνητές προτείνουν την δημιουργία ενός κύκλου με μικρό αριθμό ατόμων για αλληλεπίδραση, αντί για απεριόριστη κοινωνικοποίηση. Μας θέλουν αποκομμένους γιατί ο καθένας μόνος του είναι ανίσχυρος μπροστά στην συντονισμένη επίθεση του αντιπάλου. Είναι όμως πανίσχυρος όταν ενωθεί με αυτούς που έχουν κοινό ταξικό συμφέρον.
Οι λαοί θα βρεθούν σε αδιέξοδο αν δεν δουν τα συμφέροντά τους χώρια από τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Η πραγματική διέξοδος για να ζήσουμε καλύτερα και να μην βλέπουμε ζωές να χάνονται άδικα είναι να ενώσουμε την φωνή μας με τον διπλανό μας. Η συλλογική διεκδίκηση και ο αγώνας είναι η μόνη λύση για να αντεπιτεθούμε στην συντονισμένη επίθεση που δεχόμαστε.
Οι αγώνες χιλιάδων εργαζομένων σε όλο τον κόσμο εν μέσω πανδημίας μας δείχνουν τον δρόμο και δίνουν δύναμη και ελπίδα. Εργαζόμενοι στο Μεξικό πετάνε τα ρούχα εργασίας τους σε απάντηση αυτών που τους ωθούν να δουλέψουν χωρίς μέτρα προστασίας. Ενώ αποδεδειγμένα 13 εργάτες έχουν πεθάνει από κορονοϊό από μια μόνο αυτοκινητοβιομηχανία. Στην Ιταλία οι γιατροί διαδηλώνουν καταγγέλλοντας τραγικές ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας. Γράφουν στα πανό: “Ήρωες στα χαρτιά, που αντιμετωπίζονται σαν κουρέλια”.
Αλλά και στην χώρα μας έχουν γίνει μια σειρά από κινητοποιήσεις από τους εργαζόμενους της “πρώτης γραμμής” που διεκδικούν μέτρα προστασίας και στελέχωση των νοσοκομείων. Αποκορύφωμα αποτέλεσε οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις την Πρωτομαγιά σε όλη την χώρα όπου φάνηκε η δύναμη της οργάνωσης της εργατικής τάξης. Τηρώντας όλα τα μέσα προστασίας δεν σιώπησαν, τίμησαν την Εργατική Πρωτομαγιά προτάσσοντας τα σύγχρονα αιτήματα των εργαζομένων για μια ζωή με δικαιώματα και με τα βάρη να μην πέσουν πάλι στον λαό.
Στον βαθμό που οι καταπιεσμένοι δε συνειδητοποιούν ότι ο καπιταλισμός είναι αγιάτρευτος, ότι συνεχώς φέρνει στο προσκήνιο κρίσεις, φτώχεια και πολέμους και ότι αυτό δεν αποτελεί κάποια παραφωνία και παρέκκλιση από την φυσιολογική του λειτουργία αλλά αποτελεί ένα εγγενές χαρακτηριστικό του τόσο αυτός θα προκαλεί μεγαλύτερα βάσανα στην ανθρωπότητα. Μπορεί όλο και πιο έντονα να φαίνονται οι παθογένειές του και να οξύνονται οι αντιθέσεις του αλλά μόνο οι εργάτες και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα μπορούν με τους αγώνες τους και τις μάχες τους να τους αποκαθηλώσουν.
Εκεί βρίσκεται η ελπίδα, τώρα αλλά και αύριο, μετά την πανδημία. Είναι η ώρα για να βγουν στο προσκήνιο οι πραγματικοί δημιουργοί του πλούτου παραμερίζοντας τα παράσιτα. Μην πληρώσουμε και αυτήν την κρίση. Η μόνη επιλογή στον πόλεμο που διεξάγεται είναι η συλλογική πάλη και διεκδίκηση. Διαφορετικά είμαστε χαμένοι εκ προοιμίου. Στην πραγματικότητα ο αγώνας είναι μονόδρομος, γιατί είτε θα σκύψουμε το κεφάλι είτε θα πέσουμε στην μάχη.
Πηγές: [Reuters, AFP, BBC, DW, CNN, lastampa.it, weforum.org, aljazeera]
